Recensie 'The Chair Company': (niet) alles is een complot

In dit artikel:

The Chair Company is een halfgeslaagde komedieserie van 2025 met Tim Robinson in de hoofdrol (en als mede-scenarist). De acht afleveringen van 26–36 minuten tonen Robinson als projectondernemer Ron Trosper: na een nerveuze pitch zakt hij door zijn bureaustoel en kijkt per ongeluk onder het rokje van een collega. Dat incident ontketent een reeks problemen — van beschuldigingen tot een steeds vreemder wordend spoor naar de fabrikant van de stoel, wiens klantenservice verdacht onvindbaar blijkt en misschien een dekmantel is voor iets groters.

De serie mikt op satire: thema’s als bedrijfscultuur, complottheorieën en #MeToo-passages worden aangeraakt, maar de makers kiezen voor een grillige mix van genres. In de beginafleveringen is Robinsons hyperactieve, neurotische vertolking de grootste troef; zijn paniek en escalaties leveren herhaaldelijk humor op. Visueel en qua toon doet The Chair Company soms denken aan een kruising tussen The Office, Severance en een Coen-achtige absurditeit — een onbestemd, donker-komisch sfeertje.

Naarmate de seizoenen vorderen stokt die magie: Robinsons over-the-top acteren begint te vermoeien en het scenario ontbreekt het aan ontwikkeling en scherpte. De bedoeling lijkt een anticlimax te zijn, maar daardoor blijven veel satirische lagen oppervlakkig en vallen sketchachtige scènes niet altijd goed. De chemie tussen Robinson en Lake Bell (zijn vrouw Barb) blijft beperkt, en ook de bijrollen (o.a. Sophia Lillis, Will Price) hadden meer kunnen toevoegen, hoewel ze soms aardig uit de verf komen.

Kortom: The Chair Company heeft sterke, grappige momenten dankzij Robinsons performance en de vreemde premisse, maar mist consistentie en diepgang om zijn satire volledig waar te maken.