Recensie 'Star Trek: Strange New Worlds' seizoen 3: de meest toegankelijke titel uit de franchise blijft doen waar hij goed in is
In dit artikel:
Regie en cast: Chris Fisher, Jordan Canning en Valerie Weiss regisseerden dit seizoen; in de hoofdrollen Anson Mount (kapitein Christopher Pike), Celia Rose Gooding (Nyota Uhura), Ethan Peck (Spock), Rebecca Romijn (Una Chin‑Riley) en Christina Chong (La’an Noonien‑Singh). Seizoen 2025 telt tien afleveringen van 41–57 minuten.
Strange New Worlds presenteert zich dit seizoen als een gemoderniseerde, opvallend toegankelijke voortzetting van de klassieke Star Trek‑formule: geen radicale nieuwigheid of hoekige premise, maar een hedendaagse versie van de originele serie waarin kapitein Pike het commando voert. De serie leunt sterk op een episodische opzet: de meeste afleveringen introduceren zelfstandige verhaaltjes (met één doorlopende cliffhanger) waardoor het brede publiek makkelijk aanhaakt. Dat geldt ook voor de tonaliteit: luchtig vermaak wisselt af met avontuur, een moordmysterie op het holodeck, dansnummers, een parodie geregisseerd door Jonathan Frakes, een eigen Captain Kirk‑verhaal en zelfs een aflevering waarin meerdere acteurs Vulcans spelen.
Verhaallijnen worden soms dieper uitgewerkt dan op het eerste gezicht lijkt: een infectie en de nasleep daarvan leiden tot afleveringen die zich richten op trauma en gevolgen, niet alleen actie. De schrijvers kiezen steeds vaker voor een ensemble‑benadering: Pike behoudt het laatste woord maar staat niet constant centraal, waardoor andere personages meer ruimte krijgen. Opvallend is ook dat de show dit seizoen al verlengd is met minstens twee extra seizoenen; seizoen drie pakt het verhaal weer op in het conflict met de Gorn, een buitenaards ras uit de originele serie.
Sterke punten zijn de production value — sets, VFX en make‑up – en enkele acteerprestaties, waarbij de ervaren Carol Kane er met droge humor uitspringt. Minder geslaagd zijn romantische zijlijnen aan boord (bijvoorbeeld Spock en Nurse Chapel), die vaak blijven steken in middelbare‑schoolniveau drama en zelden tot echte diepgang komen. De humor wordt soms expliciet benadrukt door de soundtrack, waardoor subtiele grappen minder organisch overkomen.
Kortom: Strange New Worlds zet in op nostalgie en toegankelijkheid, moderniseert klassieke Star Trek‑trope’s en vertrouwt op een sterker ensemble en grote productiewaarde, al blijft het romantische drama een zwakker punt.