Recensie Netflix-serie 'The Witcher' seizoen 4: fantasybrei zonder hart
In dit artikel:
Het vierde seizoen van The Witcher (2025, 8 afleveringen van 48–60 min) lijdt niet zozeer onder de castingwissel als onder zwak scenario- en productiehuiswerk. Henry Cavill verliet de Netflix-serie wegens meningsverschillen; Liam Hemsworth neemt Geralt of Rivia over en speelt de norse krijger technisch bekwaam, maar mist Cavills eigenaarschap. De rest van de cast bevat vertrouwde namen (Anya Chalotra, Freya Allan, Joey Batey, Graham McTavish, Laurence Fishburne, Sharlto Copley) waarvan enkelen nog gloren: Fishburne is charmant als Emiel Regis, McTavish theatrale als Dijkstra en Copley steelt met afstand de show als de sadistische premiejager Leo Bonhart. Joey Batey oogt inspiratieloos en zijn bard Jaskier is geforceerd chagrijnig.
Verhaallijnsgewijs dwaalt Geralt doelloos rond met een samenraapsel van metgezellen; Ciri sluit zich aan bij de gewelddadige bende de Ratten en Yennefer gaat de confrontatie aan met de schurk Vilgefortz. Wat de afleveringen ondermijnt is vooral het schrijverswerk onder showrunner Lauren Schmidt Hissrich: scènes vertellen te vaak in plaats van te tonen, emotionele momenten worden vooraf of achteraf verklaard zodat ze hun impact verliezen, en plots worden herhaaldelijk gered door gemakzuchtige dei ex machina-oplossingen. Voorvallen die spanning zouden moeten oproepen of tragiek verbeelden, landen vlak omdat motivatie en context ontbreken of te expliciet worden uitgesproken.
Daarnaast hapert de wereldopbouw: decors en props voelen goedkoop en bedachtzaam, moderne elementen worden klungelig in een middeleeuwse setting geplakt en reisafstanden of plotlogica worden genegeerd door constante, vaak onverklaarde verplaatsingen van personages. De toon is onvast — van een Broadway-achtig musicalnummer tot een onhandig ingestelde seksscène — wat de samenhang verder schaadt.
Regisseurs als Tricia Brock en Alex García López doen wat ze kunnen, maar het materiaal beperkt elke regiekeuze. Met nog één gepland seizoen blijft de vraag of de makers het tij kunnen keren; nu voelt The Witcher vooral als een serie die zijn eigen dramatische hart kwijt is. Voor wie toch kijkt: er zitten individuele acteerprestaties en enkele spannende scènes tussen, maar het geheel overtuigt niet meer en nodigt moeilijk uit tot serieuze betrokkenheid.