Recensie 'Bergerac': fantasieloze reboot mist elke vorm van urgentie

In dit artikel:

Bergerac keert in 2025 terug als zesdelige Britse reboot (regie: Colm McCarthy, Sean Spencer) met Jamien Molony als de getroebleerde hoofdinspecteur Jim Bergerac; de cast bevat verder onder meer Robert Gilbert, Pippa Haywood en Zoë Wanamaker. De originele serie liep van 1981 tot 1991 en maakte John Nettles bekend, maar waarom makers de klassieker nieuw leven inblazen blijft onduidelijk — deze versie is zo geconstrueerd dat voorkennis van het oude materiaal niet nodig is.

Het verhaal speelt opnieuw op Jersey: Bergerac, gebroken door de dood van zijn vrouw en inmiddels verzeild in verplichte therapie en alcoholproblemen, wordt teruggeroepen om te assisteren bij de moord op de schoondochter en later ook de kleindochter van de rijkeluisfiguur Arthur Wakefield. Samen met collega Barney Crozier onderzoekt hij een reeks voor de hand liggende verdachten; het plot ontvouwt zich voorspelbaar en alles wordt de kijker in overzichtelijke, hapklare stukken aangeboden.

De serie benadrukt Bergeracs fijnafstelling op kleine aanwijzingen — momenten die eerder lachwekkend dan briljant overkomen — en koppelt de nieuwe zaak aan een oude kinderontvoering uit het verleden waarvan de dader tien jaar geleden werd opgepakt. Subplots brengen een opdringerige onderzoeksjournalist, familiale verwijdering met zijn dochter en de bemoeizucht van zijn voormalig schoonmoeder in beeld; therapiezittingen dienen veelal als explicatieve recapitulatie, en de slotaflevering ontspoort in psychologische spelletjes.

Als geheel is deze Bergerac een veilige, braaf gestructureerde detective: weinig verrassend, te verklarend naar de kijker toe en klaarblijkelijk niet geïnteresseerd in het ten volle benutten van de eilandsetting of meer gelaagde karakteruitdieping. Fans van ouderwetse, probleemloze whodunits zullen het onderhoudend vinden; wie op zoek is naar vernieuwing of meer diepgang in personages en sfeer, komt er bekaaid vanaf.